W 1965 roku były cztery instytucje, które funkcjonowały dla wszystkich trzech wspólnot. Kompetencje tych instytucji stosowane były w zależności od kompetencji wspólnot.
W latach 60 oprócz traktatu, Fuzyjnego (który został zawarty 8 kwietnia 1965 roku traktat scalający instytucje trzech wspólnot: utworzono jedną Komisję Europejską (z Wysokiej Władzy EWWiS oraz Komisji EWG i Euratomu i jedną Radę Ministrów dla wszystkich trzech Wspólnot Europejskich. Traktat fuzyjny wszedł w życie 1 lipca 1967 roku. Jego formalne uchylenie nastąpiło w 1999 r. na mocy traktatu amsterdamskiego).
Bardzo ważna rolę spełniał Kompromis Luksemburski, (który jest wynikiem kryzysu to porozumienie zawarte w 1966 r. w Luksemburgu przez państwa członkowskie Wspólnot Europejskich, dotyczące sposobu głosowania w Radzie Wspólnot. Zawarcie tego porozumienia zostało wymuszone przez Francję, która nie chciała się zgodzić na niekorzystne dla siebie zmiany, lecz nie miała wystarczającej liczby głosów w systemie większości kwalifikowanej, by się im przeciwstawić. Państwa członkowskie Wspólnot zobowiązały się do podejmowania decyzji jednogłośnie, jeśli dotyczą one ważnych interesów krajów członkowskich. Przedmiotem sporów jest kwestia prawnie wiążącej mocy kompromisu luksemburskiego. Różnie też oceniano formę prawną kompromisu: najczęściej uważa się, że było to tzw. dżentelmeńskie porozumienie (gentleman's agreement).)
Francja jako jedno z państw członkowskich nie wysyłała swoich przedstawicieli do Rady Ministrów, przez co ujawniała swój sprzeciw do głosowania. Była to tzw. „polityka pustego krzesła”. Ten kryzys został rozwiązany kompromisem Luksemburskim, który wprowadził:
• Prawo Veta, ilekroć zdaniem państwa trzeba chronić interesy państwa. Prawo veta pozwalało ustalić kwalifikowaną większość głosu,
- Uznanie, że w sytuacji, gdy w grę wchodzą interesy ważne jednego z państw członkowskich, reszta państwa zobowiązuje się do osiągnięcia jednomyślności.
Do połowy lat 80 tych mieliśmy do czynienia z okresem Stagnacji politycznej w skutek kompromisu luksemburskiego. Komisje nie ustalały na czas aktów prawnych, do których zobowiązywał państwa Traktat i dlatego w latach 80tych zmieniła się praktyka stosowania kompromisu prawnego. Zmiana polegała na tym, że nie wystarczyło powołać się na kompromis, państwo musiało wykazać, że problem czy zagrożenie ważnego interesu państwa, rzeczywiście istnieje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz